Χθες Παρασκευόβραδο κατά τις 11.30 και ενώ απολάμβανα την βραβευμένη ταινία του Τομ Τσιπόλα “Υπολοχαγός Νατάσσα” δύο μέρες μετά την Εθνική επέτειο, μου τηλεφώνησε η Θεία Μερόπη πανικόβλητη.
- Τι έπαθες Θεία;
- Έπαθα κρίση πανικού. Είμαι στις Φέρες. Έλα τώρα να με πάρεις.
- Ηρέμησε καλέ τις λέω. Τι συνέβη;
- Με κάλεσαν για τραπέζωμα οι κολλητές. Ξέρεις. Είχαν ψήσει ΓΚΟΤΣΗ με πατάτες στο φούρνο…
- ΚΟΤΣΙ ρε συ Θεία. ΚΟΤΣΙ το λένε. Το αγαπημένο φαγητό του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα DAGLINIO GIASARI που έγραψε το σούπερ βιβλίο “Συμμαχία χωρίς ιερά και όσια”.
Της είπα (για να την ξεφορτωθώ) ότι δεν προλαβαίνω λόγω απαγόρευσης της κυκλοφορίας από τα μέτρα και ότι θα πήγαινα το πρωί να την πάρω.
Αφού είδα την ταινία, έπεσα στον καναπέ για ύπνο… Αλλά δεν κατάφερα να κλείσω μάτι.
Πήρα στα χέρια μου το γνωστό παραμύθι του Σαρλ Περώ “Οι Ωραίοι κοιμισμένοι”, μπας και με πάρει στην αγκαλιά του ο ΜΟΡφέας.
Στο παραμύθι έλεγε ότι ένα πρωινό ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ συναντήθηκε με τον Ναπολέοντα τον ΣΤ΄, και επί μια ολόκληρη ώρα του έλεγε τους καημούς του.
Μίλησε για την χαμένη Υπατία του. Κατάλαβε αργά ότι κάποιοι Ύπατοι του, αντί να ετοιμάζονται για τις μάχες, έτρεχαν στους οπωρώνες με τις νεράιδες για να απολαύσουν βρώσιμους καρπούς. Σαν ΦιΛΗΣΤΑΙΟΙ έμοιαζαν παρά σαν Ύπατοι.
Με πίκρα ομολόγησε ότι ο πιο ΦΕΡΕλπις Ύπατος του ήταν ο Κάιζερ Φραγκότσης Α΄. Όλοι οι υπόλοιποι υπαρχηγοί του ήταν ΦΑΛΕ Κουάλε.
Έκλαιγε και οδυρόταν ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ γιατί δεν μπορεί να ξεπεράσει ότι ο Πρίγκηπας με μια ΔΕΚΑΔΑ στρατό τον κατατρύπωνει απανωτά εδώ και ένα χρόνο.
Αφού έχασε την ιστορική μάχη μάχη του ΣΥΜΦΕΡίνο της Λομβαρδίας την 2α Ιουνίου 2019, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του αλλά είναι αμάζευτα.
Η συνθήκη της ΒιλαΦΡΑΝΓΚΑ μοιάζει με εφιάλτη, γιατί προέβλεπε αποσπάσεις και προσχωρήσεις.
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ έμαθε ότι κάποιοι επιτελείς του ετοιμάζονται να τον αποστρατεύσουν. Τους μάζεψε και τους έβαλε να ξαναορκιστούν (για 8η φορά) ότι θα είναι πιστοί, άβουλοι και ευνουχισμένοι.
Τελικά αποκοιμήθηκα. Ήρθαν στον ύπνο μου αποσπάσματα από το ονειρεμένο ποίημα του ΣΕΦΕΡη “Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ”:
Εἶχαν εὐθύνες, τρομερὲς εὐθύνες·
ἀπὸ τὴ γνώμη τους κρέμουνταν τὸ ρηγάτο.
Πὼς ὁ Βισκούντης ἦταν τίμιος καὶ πιστὸς
βέβαια τὸ ξέραν· ὅμως βιάστηκε,
φέρθηκε ἀστόχαστα ἄμοιαστα ἄτσαλα.
Ἦταν μωρός. Τουλάχιστο ἂς θυμοῦνταν
πὼς ἔσφαλε κι ὁ ρήγας·
πῆρε στὰ χέρια του ὁ ταλαίπωρος καλάμι
νὰ γράψει τί; γιὰ κέρατα καὶ κριάρια!
Ὁ φρόνιμός τη μοίρα δὲν τηνε ξαγριεύει.
Ὄχι· δὲν εἴμαστε ταγμένοι γιὰ νὰ ποῦμε
ποῦ εἶναι τὸ δίκιο. Τὸ δικό μας χρέος
εἶναι νὰ βροῦμε τὸ μικρότερο κακό.
Κάλλιο ἕνας νὰ πεθάνει ἀπὸ τὸ ριζικό του
παρὰ σὲ κίντυνο νὰ μποῦμε ἐμεῖς καὶ τὸ ρηγάτο.
Ἔτσι συβουλευόντουσαν ὅλη τὴ μέρα
καὶ κατὰ τὸ βασίλεμα πῆγαν στὸ ρήγα
προσκύνησαν καὶ τοῦ εἶπαν πὼς ὁ Τζουὰν Βισκούντης
εἶναι ἕνας διαστρεμμένος ψεματάρης.
Θανάσης Ζωγράφος
