Μπαίνω στο χολ εισόδου, γνωρίζοντας πως για να προχωρήσω στον κύριο χώρο πρέπει να περάσω και από την ενδιάμεση γυάλινη πόρτα.
Αμ δε! Είναι φραγμένη με ένα γραφείο όπου η θέση εργασίας είναι από την πλευρά του χολ. Εκεί κάθεται η κυρία που προηγείται και συμπληρώνει κάποια έντυπα.
Κατάλαβε την αμηχανία μου και με χαμόγελο μου λέει: Δεν μπορείτε να περάσετε…Έτσι λειτουργούν εδώ”! Αισθάνομαι παρουσία κοντά μου και γυρνώντας βλέπω δύο ακόμα άτομα που μόλις ήρθαν.
Είμαστε τέσσερις τώρα εκεί (μασκοφόροι), αλλά καθόλου άνετα γιατί ο χώρος είναι πολύ μικρός. Παρά τη δυσκολία περιμένω υπομονετικά και παρατηρώ αναγκαστικά όσα συμβαίνουν στο οπτικό μου πεδίο…
Καταλαβαίνω την αγανάκτηση της κυρίας που προηγείται, όταν λόγω της απόστασης που μεσολαβεί από το χολ μέχρι το ακρινό γραφείο του υπαλλήλου δυσκολεύεται να τον ακούσει ή να απαντήσει σε ερωτήσεις του. Στον χώρο των γραφείων μετρώ 5 υπαλλήλους. Και οι πέντε χωρίς μάσκα! Τρις από αυτούς συμμετέχουν στα διαδικαστικά της κυρίας. Ένας πάει ένα χαρτί στον άλλον, άλλος ψάχνει κάποιο έντυπο, μια κυρία σε όρθια στάση ακουμπά στο ερμάριο και με το βλέμμα στο κενό αναπολεί μάλλον τις χαρές της νιότης και ο πέμπτος μιλάει στο κινητό.
Δεν ξέρω με ποιόν, αλλά πολύ ώρα μιλάει ρε παιδί μου…. Η κυρία συνεχίζει να δείχνει ενοχλημένη και με το δίκιο της! Η απόσταση μεταξύ τους δεν επιτρέπει κανονική συνεννόηση ή συνεργασία. Φωνές αναμιγνύονται με ήχους, θορύβους από διερχόμενα οχήματα και χάνεσαι… Ενώ περιμένω, μεταφέρομαι νοερά σε διάφορους χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για να καταλήξω στα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς μου. Όλες οι εικόνες εξυπηρέτησης μοιάζουν… Εκτός από αυτή στον ΟΑΕΕ!
Οι αποστάσεις ασφαλείας τηρούνται στο πλαίσιο που επιβάλλεται αλλά σε τέτοια σχέση που να είναι δυνατή η επικοινωνία. Χωρίς την κραυγαλέα υπερβολή όπως εδώ. Ακόμα και σε ιδιαίτερα μικρούς χώρους εξυπηρετούν με επιτρεπτή είσοδο έναν – έναν ή δύο αλλά όχι από το απέναντι πεζοδρόμιο! Ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις, φοράνε μάσκα και οι εργαζόμενοι – υπάλληλοι. Εκτός από εδώ.
Αφήνω τις σκέψεις και επανέρχομαι λίγα δευτερόλεπτα πριν έρθει η σειρά μου. Και επιτέλους ήρθε! Καμιά ανακούφιση όμως. Αντιθέτως, τώρα είναι που αγχώθηκα, γιατί ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω και εγώ την ίδια απαράδεκτη κατάσταση….
Και την έζησα! Και απόρησα με την υπομονή μου βλέποντας τους να συζητάνε για διάφορα και αδιάφορα… Αδιαφορώντας για τις δικές μου άνευ λόγου χαμένες εργατοώρες! – ΟΑΕΕ. Τόσο αργά, όσο πουθενά! – Κάποιες στιγμές ήμουν έτοιμος να εκραγώ και να φωνάξω.
Αλλά με τόσες φορές που φώναζα για να ακουστώ από το χολ μέχρι το τελευταίο γραφείο, δε θα άντεχα να πιεστώ περισσότερο… Όταν τελείωσα κι έφυγα, σκέφτηκα ότι καλύτερα που δεν έκανα σχόλιο ή παράπονα, γιατί πιθανότατα να απαντούσαν…
Έτσι είμαστε και σ΄όποιον αρέσουμε!
