σ.σ. 1 Στη σύγχρονη εποχή με πρόθεση διαφοροποίησης από κάθε έννοια επεκτατισμού προέκυψε η λέξη εθνισμός (Μπαμπινιώτης).

Ο εθνισμός ταυτίζεται μόνο με την εθνική συνείδηση, τον πατριωτισμό και τη φιλοπατρία.

Το παρακάτω κείμενο στηρίζεται στη βάση αυτού του ορισμού.

σ.σ. 2 Στο τέλος του κειμένου, φιλοξενούνται αποσπάσματα από γραπτά του δρα Φιλοσοφίας, ερευνητή και Συμβούλου Εκπαίδευσης Φιλολόγων, Βασιλείου Μακρυπούλια. Καταλήξαμε πως οι παρατηρήσεις του αναφορικά με τους Νεοέλληνες έχουν ενδιαφέρον και τις δανειζόμαστε ως αναδημοσίευση της δικής του ερευνητικής ματιάς.

Κριτήριο για την επιλογή μας είναι αυτό και μόνο ως ερέθισμα, δίχως να παραβλέπουμε άλλες απόψεις ειδικών και μη, ενώ υπογραμμίζουμε πως η επιλογή μας, δεν υποστηρίζεται από πολιτικά κριτήρια, δεδομένου ότι το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στην ουσία της περιγραφής και σε καμία περίπτωση στην πολιτική θέση οποιουδήποτε.              

ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Οι έννοιες «Πατρίδα» και «Πατριώτης», αναμφίβολα προκαλούν σύγχυση σε πάρα πολλούς.

Στο πέρασμα των χρόνων αν εξαιρέσουμε το σύνολο πολλών αιτιών από τις οποίες υπέστησαν αλλοίωση που τις απαξιώνει, εργαλειοποιήθηκαν επίσης λόγω πολιτικών συμφερόντων και όχι μόνο, κατά τρόπο που στις μέρες μας…

Η “ταυτότητα” του Πατριώτη αποδίδεται περισσότερο σε μερίδα Ελλήνων πολιτών, συγκεκριμένου φρονήματος.

Παρατηρούμε ωστόσο, ότι συχνά συμβαίνει οι πολιτικοί και κυρίως οι αρχηγοί των κομμάτων ή ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, να χρησιμοποιούν χωρίς κανένα κόλλημα ή κόστος τον όρο Πατρίδα, εκμεταλλευόμενοι το βαθύ συναίσθημα πατριωτισμού αρκετών Ελληνίδων και Ελλήνων, καθώς και όποια κατάλοιπα πατριωτικής συνείδησης των περισσότερων, ώστε στο πλαίσιο πολιτικής στρατηγικής να στρογγυλεύουν γωνίες, βελτιώνοντας συμπαθητικά την εικόνα τους και τονώνοντας την αίσθηση ότι νοιάζονται πραγματικά για τον τόπο αυτόν τον ιερό, που τον υπηρετούν με πατριωτικό πάθος όπως ισχυρίζονται και ουσιαστική προσφορά για το διαρκές μέλλον της χώρας.

Δεν θα εξετάσουμε εδώ αν οι προθέσεις τους είναι γνήσιες και “ιερές” ή αν πρόκειται για πολιτικές φιγούρες που δεν έχουν ιερά και όσια, οπότε δίχως φραγμούς και όρια…εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα σκοτεινά ή γκρίζα.

Μένουμε στο γεγονός, ότι θέλοντας να κερδίσουν ένα θετικό πολιτικό αποτέλεσμα με προσωπικό στίγμα και χρησιμοποιώντας εργαλεία Στρατηγικής και Επικοινωνίας που αναλύουν διάφορα στοιχεία από τον “παλμό” της μάζας, συνθέτουν ανάλογα τον πολιτικό τους λόγο με συγκεκριμένες εκφράσεις, όρους και έννοιες, ώστε να την επηρεάσουν κατά το δυνατόν, στον υψηλότερο βαθμό.

“ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ” ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΖΑ… ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ Η ΜΑΖΑ!!!

Χρησιμοποιούν κάθε τι που μπορεί να επηρεάσει θετικά το πλήθος. Εύκολα επίσης θα μπορούσε να πει κανείς, πως μέσα από την διαδικασία αυτής της “σύνδεσης” – προσποιητής ταύτισης, επιχειρούνται ακόμα και δράσεις με απώτερο σκοπό, να την χειραγωγήσουν.

Εντάξει όμως. Ούτε και σε αυτό θα μείνουμε.

Εστιάζοντας λοιπόν στις έννοιες «Πατρίδα» και «Πατριώτης», προσπερνάμε τις προθέσεις των πολιτικών είτε είναι αγαθές είτε γκρίζες και μοιραία οδηγούμαστε σε μια από τις εικονικές κόκκινες γραμμές… που ενώ θα έπρεπε να ήταν ανύπαρκτη, δημιουργήθηκε με την ανοχή όλων και εξυπηρετεί σκοπιμότητες των λίγων, καθώς και συμφέροντα αρκετών.

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ ΩΣ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑ. ΕΝΩ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΩΣ ΛΟΓΟΣ ΕΣΚΕΜΕΝΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Από τη σύγχυση αυτή που επικρατεί, δημιουργείται ο δισταγμός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας να εξωτερικεύσει, όποια πτυχή πατριωτικής συνείδησης.

Με την “άδολη” αρχικά ανοχή μεγάλου μέρους της “μάζας” και με το μοντέλο του ωχαδερφισμού ή της βολεψιάς και των ατομικών μικρο συμφερόντων, που ως φαινόμενο σε βάθος χρόνου εξελίχθηκε αποκτώντας τεράστιες διαστάσεις στην καθημερινότητα και στην ζωή των Νεοελλήνων του σήμερα, μόνο ένα θα μπορούσε συμβεί!

Χώρος και λόγος, για να καθιερωθεί ο πατριωτισμός ως προνόμιο των λίγων… αντί ως υποχρέωση όλων!

Και ένα μόνο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα.

Ο Πατριωτισμός των πολιτών να φθείρεται όλο και περισσότερο, σε κάθε επίπεδο ή συναισθηματική εκδήλωση που υποδηλώνει πίστη στα Ιερά και αφοσίωση στην Πατρίδα! Όλο και ατονεί ή ενεργή παρουσία των Ελλήνων πολιτών με δημιουργικό ρόλο και προσφορά προς όφελος της Πατρίδας και της Δημοκρατίας, που αποτελούν μέγιστα αγαθά και τους χρωστάμε όλοι προσαρμοστικότητα, έργο και σεβασμό.

Όλα του Πατριωτισμού ξεθωριάζουν… σε βαθμό που εναρμονίζεται πλήρως με την εικόνα που παρουσιάζουν οι κουρελιασμένες σημαίες σε αρκετά δημόσια κτήρια ή με αυτές που κρύβονται ξεχασμένες, στα σκοτεινά ντουλάπια των Ελληναράδων. Των Ελληναράδων του ωχαδερφισμού! Της εικόνας. Της δηθενιάς.

Των Ελληναράδων που πλέον, δεν αντιλαμβάνονται τον Πατριωτισμό ως Ιερή ιδέα και υποχρέωση. Που δεν αντιλαμβάνονται πια την Ελληνική Σημαία σαν Ιερό Σύμβολο. Που την χρησιμοποιούν για γιορτινό διακοσμητικό αντικείμενο.

“ΚΑΘΑΡΟΣ” ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

Ο “καθαρός” Πατριωτισμός, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κανενός. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης από οποιονδήποτε και σε αυτό φαντάζομαι, πως όλοι θα συμφωνήσουμε! Αυτό που μένει, είναι να ξεφύγουμε από λογικές και καθιερωμένα που έντεχνα και σκόπιμα τον απαξιώνουν.

Σήμερα έστω και κάποιες φορές τον χρόνο, αποδίδουμε τιμές στους προγόνους μας… Στο αύριο των αιώνων, θα είμαστε ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ οι πρόγονοι των τότε Ελλήνων. Τι θα έχουν να πουν για μας; Ποιον λόγο θα έχουν να μας τιμούν; Πόσοι από εμάς θα προτιμούσαν το ανάθεμα, αντί για την τιμή της μνήμης;

Φυσικά και δεν ζούμε (για παράδειγμα) στο 1821. Φυσικά και διανύουμε περιόδους που ευτυχώς, δεν επιβάλλουν την ανάγκη να ξαναγεννηθούν μορφές τύπου Μπουμπουλίνας, Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη ή Βισβίζη και πολλών άλλων Ηρωίδων και Ηρώων! Απευχόμαστε την επανάληψη του ίδιου κύκλου. Άλλωστε ακόμα και αν προκύπτουν έστω όποιες αναταράξεις, όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι στις μετέπειτα περιόδους, φρόντισαν και “σφράγισαν” με το αίμα τους, όχι μόνο την ελευθερία, αλλά και την ισορροπία του Ελληνικού Έθνους.

Αυτό που μένει σε εμάς ως υποχρέωση και εκτός από το να αποδίδουμε τις πρέπουσες τιμές στην μνήμη τους, είναι να αναλογιστούμε την παρακαταθήκη που καλούμαστε να διαχειριστούμε, πράττοντας με Πατριωτική συνείδηση, ατομική και συλλογική ευθύνη πρωτίστως για το συμφέρον της χώρας και όχι για τα προσωπικά οφέλη, που αναμφίβολα θα είναι περισσότερα σε μια χώρα που θα έχει θωρακιστεί με ομοψυχία, ενεργούς και παραγωγικούς πατριώτες πολίτες, συλλογικότητες και Κυβερνήσεις που να ενεργούν με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον… και όχι με γνώμονα τις προσωπικές φιλοδοξίες, ίδια συμφέροντα, νόμιμο ή παράνομο πλουτισμό των κομμάτων καθώς και του πολιτικού κόσμου γενικότερα.      

Κάπως έτσι ας μας θυμούνται… Ως Έλληνες!

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Δεν υπάρχει πολιτικός Πατριωτικός χώρος. Όχι τουλάχιστον, όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τον Πατριωτισμό.

Ναι. Υπάρχουν πατριωτικές φωνές που κατάφεραν να σχηματίσουν πολιτικούς πυρήνες, όχι ικανούς όμως για να τον σχηματίσουν. Φωνές και σύνολα, Θυμίζουν αιωρούμενα κομμάτια που για να καταλαγιάσουν κάπου σταθερά δημιουργώντας τον απαιτούμενο χώρο, πρέπει να προκύψει ένας δυνατός αέρας που ίσως δεν πρόκειται να φανεί ή που θα αργήσει πολύ ακόμα να έρθει.

Ωστόσο μετρώντας αυτά τα κομμάτια (Πατριωτικά Κόμματα), θα διαπιστωθεί ότι στο άθροισμά τους και με όποια δυναμική έχει αποκτήσει το καθένα χωριστά, αν υπό όρους δημιουργούσαν ένα πλαίσιο συνεννόησης και συνεργασιών, σχηματίζοντας τον απαιτούμενο ισχυρό πατριωτικό χώρο με ταυτότητα και “αρχηγό” κοινής αποδοχής, εύκολα θα είχαν σχηματίσει και αποκτήσει κυβερνητική παρουσία!

Οι αρχηγοί όλων αυτών των κομμάτων (μικρότερων ή μεγαλύτερων), έχουν τεράστια ευθύνη για την απουσία Πατριωτικού χώρου ικανού, ακόμα και να κυβερνήσει τη χώρα.

Και αυτοί που αποφάσισαν να διαθέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Πατρίδας…και αυτοί που “τρέφονται” από την σάρκα της!

Ευθύνη επίσης έχουν τα ιδρυτικά τους μέλη, σύμβουλοι, διάφορα στελέχη και όσοι συμμετέχουν σε μορφές οργάνων. Η ευθύνη είναι συλλογική, αλλά και ατομική για καθεμία ή καθένα χωριστά.

 Αν για παράδειγμα γινότανε ευρέως γνωστά έστω και ελάχιστα από το παρασκήνιο των τελευταίων Εθνικών εκλογών, όπως διάφορα πλησιάσματα, προσεγγίσεις, ζυμώσεις και συναντήσεις, προτάσεις και αντιπροτάσεις για συνεργασίες που δεν επιτεύχθηκαν, τους λόγους που κατέληξαν στο κενό και κυρίως ποια ισχυρά πρόσωπα (του επιχειρείν) “κρύβονται” αναλαμβάνοντας τον ρόλο του “big brother”… κάποιοι θα έτρεχαν ακόμα.

Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ (Του δρα Φιλοσοφίας, ερευνητή και Συμβούλου Εκπαίδευσης Φιλολόγων, Βασιλείου Μακρυπούλια).

Παραθέτουμε τα αποσπάσματα – κείμενα, δίχως οποιαδήποτε παρέμβαση.

Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του κράτους του αριθμεί μερικές μόνο δεκαετίες με συγκεκριμένους καλούς και κακούς. Οι καλοί είναι αυτοί οι οποίοι του υπόσχονται τα πάντα οι κακοί είναι αυτοί οι οποίοι απειλούν τις ελευθερίες του. Δυστυχώς όμως οι ελευθερίες του συνέχεια μα συνέχεια αποδεικνύονται ως οι μεγαλύτερες πανάκειες. Η αστική φιλελευθερικότητα και η αριστερά σοσιαλιστικότητα περιόρισαν το νεοέλληνα σε ένα καθαρά υλιστικό φαύλο κύκλο. Ο νεοέλληνας έμαθε ότι είτε θα έχει χρήματα είτε θα κυνηγά όσους έχουν χρήματα. Στο κυνήγι της ύλης διδάχθηκε ότι έχει μόνον δικαιώματα και τίποτα άλλο, όλοι οι Έλληνες κατέστησαν είτε το ένα είτε το άλλο. Το κράτος αντικατέστησε ολοκληρωτικά τις εθνικές αξίες και έγινε ένας αφέντης ο οποίος την ημέρα προσφέρει μόνο δικαιώματα και ευδαίμονα ζωή και τη νύκτα τα παίρνει όλα πίσω.Ο νεοέλληνας όμως δεν χάνει την ελπίδα του, ανακυκλώνει συνεχώς τις ελπίδες του στην κρατική οντότητα και άντε πάλι από την αρχή. Το κράτος του νεοελληνισμού δεν έχει καμία σχέση με την κρατική οντότητα όπως ανιχνεύεται εις τα γραπτά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους όπου η ηθική συνυφαίνεται με την πολιτική. Είναι ένα καθαρά καινόν ιστορικό μέγεθος. Κράτος πλέον είναι το σύνολο των ανθρώπων-αποκομμένων ολοκληρωτικά από την εθνική ιστορία- οι οποίοι προωθούν όλες εκείνες τις δυνάμεις τις υπηρετούσες την τεχνολογική και πληροφοριακή ,καθαρά υλιστική διάσταση της ζωής.

Το νεοελληνικό αυτό σύγχρονο κράτος δεν είναι ανθρωποκεντρικό αλλά τεχνοκρατικό. Δεν προσφέρει τη δυνατότητα της Σωκρατικής άνω οδού προς την πολυσχιδή έξοδο από το σπήλαιο της αγνοίας και της λήθης, το κράτος των ημερών μας αναπτύχθηκε μέσα στο σπήλαιο. Οι τοίχοι του, τα πατώματά του και τα νταβάνια του είναι σπηλαιώδη. Στηρίζεται στη διάχυση της πληροφορίας η οποία αντικαθιστά τη γνώση και διαμορφώνει τον επιφαινόμενο άνθρωπο, αντιμετωπίζει τα πάντα ως ύλη και αίσθηση, στηρίζεται στους θαυματοποιούς και πάσης φύσεως θιάσους (μία ματιά στην τηλεόραση του υποθεάματος αποδεικνύει του λόγου το αληθές).Η διάχυση της πληροφορίας λόγω της ωκύτητάς της αφαιρεί κάθε σκέψη από τον νεοέλληνα και τον καθιστά παθητικό δέκτη, ο θεός αντικαταστάθηκε από την ενημέρωση και τους φορείς της οι οποίοι καθοδηγούν το νεοέλληνα και όχι μόνο.      

Αποκομμένος από τις ρίζες του –ιστορικές, εθνικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, πολιτικές-ο νεοέλληνας δείχνει ένα νέο υπαρξιακό κατασκεύασμα το οποίο υπακούει στις διαταγές και μόνο των κατασκευαστών του.

Δεν επικοινωνεί πλέον με τους προγόνους του, με τις αρίφνητες φωνές των φωτισμένων ανδρών οι οποίοι του ετοίμασαν έναν ωραίο κόσμο να ζήσει και να μεγαλουργήσει. Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του μετρά μόνο μερικές δεκαετίες, από εκεί και πέρα χάνεται σε βάθος χρόνου. Και δεν τον ενδιαφέρει. Η έννοια του Έθνους η οποία απελευθερώνει όλες εκείνες τις θείες δυνάμεις των Ελλήνων στα βάθη του χρόνου, φαντάζει στα μάτια του και στο μυαλό του ως κάτι το αμαρτωλό, διότι αυτό του δίδαξαν. Η θρησκευτική φύσις των νεοελλήνων τροποποιήθηκε. Νέος Θεός και νέα δογματική άποψη για τις θρησκευτικές παραμέτρους δημιουργήθηκαν και γεννήθηκαν.

Θεός τώρα είναι το πολιτικό σύστημα με τη νέα πολιτική τάξη πραγμάτων η οποία επιβάλλει τη δική του ιστορική θεώρηση περί των πραγμάτων. Ο Νεοέλληνας δεν έχει καμμία άποψη πέρα από αυτή η οποία του επιβάλλεται. Η εποχή των καθεστώτων επιστρέφει υπό άλλη εμφάνιση. Όσο και αν έχει διαβάσει ο νεοέλληνας πρέπει να αποδεχθεί τις ιστορικές θεωρίες οι οποίες ως θέσφατα του επιβάλλονται. Το νέο Ελληνικό κράτος υπακούει στο χειρότερο μανιχαϊσμό. Καλοί είναι αυτοί στο πέρασμα της ιστορίας οι οποίοι είναι αρεστοί στην πολιτική και επιστημονική εξουσία. Και οι κακοί είναι συγκεκριμένοι και αλοίμονο σε όποιον δεν τους αποδέχεται επειδή άλλα έχει διαβάσει. Αμαρτία τώρα σημαίνει η πνευματική ή ηθική ανυπακοή σε όσα το πολιτικό ή επιστημονικό σύστημα επιβάλλει. Οι όροι είναι θρησκευτικοί με προσχήματα πολιτικά. Ο αγώνας πλέον δεν είναι εξωτερικός αλλά εσωτερικός. Ο Νεοέλληνας έχει γεμίσει με διλημματικούς όρους γύρω από πολλά καλά και πολλά κακά. Νέοι όροι του προσφέρονται και αλοίμονο εάν κακοχαρακτηρισθεί. Δεν τον ξεπλένει κανένας ποταμός. Εγκλωβισμένος στην κοινωνία, στο τι θα πούν οι άλλοι, στην απίστευτη διάχυση της πληροφορίας, στο οικονομικό και επαγγελματικό αδιέξοδο, ο νεοέλληνας τρέμει στην ιδέα ότι θα κακοχαρακτηρισθεί ως κάτι το ακραίο και περιθωριακό.

Η μακραίωνη χριστιανοποίηση του νεοέλληνα διαμόρφωσε τη φύση του η οποία έχει μάθει να υπακούει σε θεό, δόγματα και αγίους, ήθη και έθιμα προερχόμενα από όλες αυτές τις οντότητες. Όμως η αντικατάσταση του θεού με την υλιστική θεώρηση της ζωής όπως και η αντικατάσταση του Παραδείσου με το σύγχρονο life style έχει προσδώσει μία άλλη αξιολογική διάσταση, πρακτική και θεώρηση στο νεοέλληνα. Οι άγιοι μετεξελίχθηκαν σε πολιτικούς και άλλους ταγούς οι οποίοι υπόσχονται την καλλίτερη ζωή, οι νεοέλληνες, ατομικιστές κατά βάση τους ακολουθούν. Ο χριστιανισμός, ο οποίος βαθιά εμπότισε τον Ελληνισμό δεν μπόρεσε να θεραπεύσει, τουλάχιστον αποτελεσματικά, το μικρόβιο του ατομικισμού. «Εγώ ειμί ο Ών», «τινα με λέγετε Είναι» ειπώθηκαν σε πρώτο Ενικό και ο νεοέλληνας επιδιώκει την προσωπική τελείωση του θεανθρώπου αλλά σε άλλο χώρο, διάσταση και περιβάλλον. Ο Ένας αναστήθηκε και ανελήφθη ως Ένας, αυτή την κληρονομηθείσα χριστιανική ατομικότητα ο νεοέλληνας τη βιώνει ατομικά αλλά αλλοιώς. Θέλει να ζεί καλά, ο παράδεισος είναι επί της γης, δεν θέλει να τον θυσιάσει, και ακολουθεί τους αγίους της πολιτικής οι οποίοι του υπόσχονται πλουσιοπάροχες παραδείσιες παροχές. Δεν μπορεί να κρίνει με βάση το εμείς, πέρα από το Εγώ, ο παράδεισος είναι ατομικός και δεν έχει πολιτειακά ανοίγματα ώστε μία τέλεια πολιτεία να φιλοξενεί ευδαίμονες νεοέλληνες. Ο Νεοέλληνας δεν ενδιαφέρεται για την Πόλη διότι το Εγώ είναι διάχυτο μέσα στην πόλη και έχει μπερδευθεί με την Πόλη. Είναι αδύνατο να διακριθεί το καλό της Πόλης από το καλό του Εγώ, διότι το Εγώ θέλει όλα όσα έχει η Πόλη, και όταν δεν τα έχει η πόλη ο νεοέλληνας τα αποκτά διαφορετικά μέσα από την τεχνολογία και την επιστήμη. Ώστε η Πόλις δεν είναι ο μοναδικός πάροχος της ασφάλειας και ευτυχίας του νεοέλληνος και για αυτό λίγο τον ενδιαφέρει η ευδαιμονία του Ελληνικού κράτους. Είναι βέβαιος πλέον ότι όπως η τεχνολογία και η επιστήμη-βασικές παράμετροι για το life style- είναι οι φορείς της ψευδοευδαιμονίας και δεν έχουν πατρίδα, άρα η πατρίδα πλέον είναι κάτι το περιττό. Ο νεοέλληνας διαχέεται στις ανέσεις του κόσμου οι οποίες ως Σειρήνες τον απορροφούν, τον απομυζούν, του αφαιρούν την ταυτότητα διότι ενάντια στον Οδυσσέα και ακούει και βλέπει και κατεβαίνει από το καράβι προκειμένου τελικά να φαγωθεί από τις τερατώδεις πτηνοειδείς υπάρξεις.

Ο νεοέλληνας θεωρεί ότι η ιστορία του κράτους του αριθμεί μερικές μόνο δεκαετίες με συγκεκριμένους καλούς και κακούς. Οι καλοί είναι αυτοί οι οποίοι του υπόσχονται τα πάντα οι κακοί είναι αυτοί οι οποίοι απειλούν τις ελευθερίες του. Δυστυχώς όμως οι ελευθερίες του συνέχεια μα συνέχεια αποδεικνύονται ως οι μεγαλύτερες πανάκειες. Η αστική φιλελευθερικότητα και η αριστερά σοσιαλιστικότητα περιόρισαν το νεοέλληνα σε ένα καθαρά υλιστικό φαύλο κύκλο. Ο νεοέλληνας έμαθε ότι είτε θα έχει χρήματα είτε θα κυνηγά όσους έχουν χρήματα. Στο κυνήγι της ύλης διδάχθηκε ότι έχει μόνον δικαιώματα και τίποτα άλλο, όλοι οι Έλληνες κατέστησαν είτε το ένα είτε το άλλο. Το κράτος αντικατέστησε ολοκληρωτικά τις εθνικές αξίες και έγινε ένας αφέντης ο οποίος την ημέρα προσφέρει μόνο δικαιώματα και ευδαίμονα ζωή και τη νύκτα τα παίρνει όλα πίσω.Ο νεοέλληνας όμως δεν χάνει την ελπίδα του, ανακυκλώνει συνεχώς τις ελπίδες του στην κρατική οντότητα και άντε πάλι από την αρχή. Το κράτος του νεοελληνισμού δεν έχει καμμία σχέση με την κρατική οντότητα όπως ανιχνεύεται εις τα γραπτά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους όπου η ηθική συνυφαίνεται με την πολιτική. Είναι ένα καθαρά καινόν ιστορικό μέγεθος. Κράτος πλέον είναι το σύνολο των ανθρώπων-αποκομμένων ολοκληρωτικά από την εθνική ιστορία- οι οποίοι προωθούν όλες εκείνες τις δυνάμεις τις υπηρετούσες την τεχνολογική και πληροφοριακή ,καθαρά υλιστική διάσταση της ζωής.

Το νεοελληνικό αυτό σύγχρονο κράτος δεν είναι ανθρωποκεντρικό αλλά τεχνοκρατικό. Δεν προσφέρει τη δυνατότητα της Σωκρατικής άνω οδού προς την πολυσχιδή έξοδο από το σπήλαιο της αγνοίας και της λήθης, το κράτος των ημερών μας αναπτύχθηκε μέσα στο σπήλαιο. Οι τοίχοι του, τα πατώματά του και τα νταβάνια του είναι σπηλαιώδη. Στηρίζεται στη διάχυση της πληροφορίας η οποία αντικαθιστά τη γνώση και διαμορφώνει τον επιφαινόμενο άνθρωπο, αντιμετωπίζει τα πάντα ως ύλη και αίσθηση, στηρίζεται στους θαυματοποιούς και πάσης φύσεως θιάσους (μία ματιά στην τηλεόραση του υποθεάματος αποδεικνύει του λόγου το αληθές).Η διάχυση της πληροφορίας λόγω της ωκύτητάς της αφαιρεί κάθε σκέψη από τον νεοέλληνα και τον καθιστά παθητικό δέκτη, ο θεός αντικαταστάθηκε από την ενημέρωση και τους φορείς της οι οποίοι καθοδηγούν το νεοέλληνα και όχι μόνο.

Η γνώση δεν είναι πλέον προσωκρατική (από τον οντολογικό κόσμο προς τον άνθρωπο). Είναι σύγχρονη από τον μικρόκοσμο προς τον άνθρωπο. Η Θρησκεία αντικαταστάθηκε πλήρως από την πολιτική, ο άνθρωπος υπακούει και ακολουθεί πλήρως γήινους θεούς και τις επιταγές τους. Δεν καταλαβαίνει ότι όλες οι υποσχεθείσες σωτηρίες είναι πανάκειες διότι κανείς άνθρωπος δεν είναι θεός και αν μπορεί να σωθεί από κάτι ή να σώσει κάποιον, τον εαυτό του θα δεί και θα αποκαταστήσει. Όμως ο νεοέλληνας ελπίζει. Πλήρως απομακρυνόμενος από τη Φύση η οποία τον εξέθρεψε (όπως αυτή αναλύεται στις Ελληνικές τραγωδίες, η φύσις εννοείται ως το σύνολο των ανθρωπίνων ανωτέρων ιδιοτήτων όπως αυτές ανιχνεύονται στην Αντιγόνη, στον Οιδίποδα, στον Ορέστη, στην Ηλέκτρα, στην Ελένη και αλλού) ο νεοέλληνας φαντάζει ως έρμαιο στα χέρια και στις ορέξεις ενός παράξενου αλλά και τόσο συγκεκριμένου Λεβιάθαν.

Η παιδευτική φυγή προς τα εμπρός μέσα από την παιδευτική ανάμνηση του Αγαθού, του Ωραίου και του Καλού όπως αυτά αναπτύχθηκαν στη φιλοσοφία των προγόνων μας φαντάζει μονόδρομος.

Όχι τυχαία ο Επιτάφιος ξεκινά από τους προγόνους. Διότι η παιδεία θα ποτίσει τις προγονικές ρίζες του νεοέλληνα προκειμένου αυτός να καταστεί κάρπιμος και πάλι. Μόλις και χρειάζεται να πούμε ότι οι αξίες του Ελληνισμού όπως ανιχνεύονται μέσα στην Ελληνική Γραμματεία αποτελούν ολοκληρωτική οντολογική λύση στο δράμα του σημερινού κόσμου το οποίο πρωτίστως είναι ιδεολογικό-αξιολογικό.

Επικοινωνία με το koumanto.gr
mme.dimosiotita@gmail.com
6948961006
—————–
Facebook koumanto
YouTube koumanto