Στον νυχτερινό μου (εντός του επιτρεπόμενου πάντα χρόνου) περίπατο, εκεί στη στροφή του ΕΓΝΑΤΙΑ, συνάντησα τη Θεία Μερόπη μαζί με τον φίλο τον κ. Αριστόβολο.
- Άκουσες τον παλαιό Δήμαρχο στο STATUS προχθές το πρωί; Με ρώτησαν με μια φωνή.
- Όχι δεν τον άκουσα. Έχασα κάτι; Τους απάντησα.
- Όλοι αυτοί στο ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ είναι πολύ τυχεροί.
- Γιατί; Αναρωτήθηκα.
- Αυτοί δε κινδυνεύουν από το Κορονοιό. Αυτοί φοράνε μάσκες μέρα-νύχτα εδώ και 10 χρόνια. Δεν έχουν ανάγκη.
Προβληματίστηκα είναι η αλήθεια.
- Που το βασίζεις αυτό; Ρώτησα
- Άκουσε τη συνέντευξη του και θα καταλάβεις.
- Προτιμώ να μου την σχολιάσετε εσείς. Τώρα, καθώς κάνουμε περίπατο με αυτή την υπέροχη θέα.
- Εντάξει λοιπόν. Μου λέει ο κ. Αριστόβολος. Θα σου την σχολιάσω ποιητικά.
Και προχωρώντας έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και μου διάβασε το παρακάτω ποίημα του Χάρη Καφετζόπουλου:
Ο Ξεπεσμένος Βασιλιάς…
“Πάνω στο άρμα σου μισογερμένος, ξεπεσμένος βασιλιάς,
Χέρι λευκό και από πίσω τη θλιβερή σου κουστωδία να τραβάς,
Στα πεζοδρόμια που μοιάζουν όχθες μπαζωμένων ποταμιών,
Τα πλαστικά σου ανθρωπάκια,
Υπέρ βωμών και εστιών…
Θυμάμαι κάποτε,
Μου είχες πει θα με προσέχεις…
Πως θα με έχεις Μάνας άγιο φυλακτό…
Πως θα ‘σαι πλάι μου, κι οι τίτλοι που κατέχεις,
Στα πόδια λάφυρα θα τα ‘χω… για καιρό…
Κι ύστερα πέταξες… γύρισες το κεφάλι…
Σαν να κουβάλαγες κάποιας γιορτής τη ζάλη…
Και η πληγή στο μέτωπο σου τρέχει φως…
Ο ξεπεσμένος βασιλιάς… ο γιαλαντζί θεός!…
Κι όσο θυμάμαι τι είχες πει,
Τόσο φοβάμαι…
Κι όσο μιλάμε για παλιά,
Τόσο ξεχνάμε…
Κι όσο κι αν θέλω σε ένα ψέμα να πιαστώ,
Μένω στο ψέμα… και βαθαίνει το κενό!
Πόσο αντιπροσωπευτικό! Πόσο εύστοχο!
Μα…γι αυτόν το έγραψε;
Θανάσης Ζωγράφος
